Heeft U het al gelezen? Het nieuwe boek van Damian Denys? De zuster heeft het bijna uit, en voordat ze recensies gaat lezen, hier wat zij er zelf van vindt.
Hij weet veel, onze Damian. Dat merk je meteen als je aan het lezen slaat. Het hele zorgsysteem wordt nauwkeurig ontleed, gestaafd met ongelofelijk veel feiten en bronnen. De bureaucratie heeft het gedaan, dat wordt wel duidelijk. Dan volgt er een stuk over de psychiatrie zelf. Net zo scherp ontleed. Ergens, ergens zijn we het zicht op de ziel verloren. In de hoop een logische redenering te vinden na al die feiten en interpretaties, volgt het hoofdstuk waar ze zich op verheugd had , over (ab) normaliteit. Hoewel een handige indeling naar sociale abnormaliteit, psychische abnormaliteit, medische abnormaliteit ( en er was er nog 1?), geeft het lezen ervan geen helderheid. Weer doorspekt van feiten en feitjes, een ervaringsverhaal hier en daar.
Wat is er met dit boek ? Het is echt anders dan dat je de man in heldere taal hoort uitleggen op de tv. Heel veel kennis, wel geordend, maar je vraagt je af of hij zelf niet goed hoofd van bijzaken kan onderscheiden, of dat het hem aan een goede redacteur ontbroken heeft.
Iets nieuws geleerd? Een nieuw inzicht? Op de achtergrond proef je : lijden, verdriet en pijn horen bij het leven en zijn wat anders dan werkelijke psychiatrische stoornissen. Maar hoe die dan wel gedefinieerd worden, ik zie ze nog niet. Maar heb het boek ook nog niet uit!
En doorlezend, het uit hebbend, blijft de volgende indruk achter:
- We zijn het zicht op de ziel verloren ( en wat is dan de ziel? )
- Maak het domein van de psychiater kleiner en definieer het als medisch specialist die werkelijke stoornissen behandelt en geneest
- Introduceer de GGZ arts die de huisarts kan assisteren.
- Lijden en verdriet horen bij het leven en zijn daarmee niet pathologisch , vereist een nieuwe kijk op het leven.
- Het is niet aan de staat om ondersteuning daarbij compleet te financieren.
- Breng levensfase en levensproblemen bij mensen die dat niet zelf kunnen verwerken onder in het sociaal domein
Het hoofdstuk ‘ andere visie’ brengt ons uiteindelijk nog een redenering.
“ We moeten anders leren kijken naar psychisch lijden. Niet als technisch defect maar als een gedeeld symptoom van onze cultuur”..”Cultuur is een collectief symbolisch web van betekenissen waaraan we dagelijks zelf ijverig spinnen en waarin we ook worden (op) gevangen.”..”Cultuur verschaft het lijden betekenis.” ..” Wat vertelt het lijden ons? Het toont de werkelijkheid. Lijden is een onvermijdelijk gevolg van onze omgang met de werkelijkheid.” ..” Symptomen van lijden leren ons dat we een ander leven moeten leiden.”
Tsja.
Al met al wel interessant.
Met zijn allen naar een cursus filosofie in plaats van naar de GGZ?
20 november 2020
@zusterIris
Lieve zuster Iris,
Dank voor je bespreking van het boek van Damian Denys.
Ik heb het niet gelezen, maar bij mij trof je een snaar toen je schreef: “We zijn het zicht op de ziel verloren.”
Dat is volgens mij precies waar deze tijd aan lijdt. Waar wij allemaal aan lijden. Ieder mens die, om wat voor reden dan ook, zijn ziel kwijtraakt , is zijn menselijkheid kwijt. De ziel ongrijpbaar. Het is het pretlichtje in de ogen, de hartelijke omhelzing. De ziel is de volle schaterlach. De ziel is dansen in je eigen ritme, het met passie geschilderde schilderij, de roman in trance geschreven. Zonder ziel is de mens een levende robot, zonder fantasie, zonder dromen, zonder inspiratie. Laten we onze ziel koesteren en goed beschermen. Laten we weer zicht krijgen op onze ziel.
ah, mooi, dank !
Of een cursusje boeddhistische psychologie wellicht….
Mooi! Hier wordt m.i. beschreven wat al eeuwen wordt bepleit volgens de boeddhistische psychologie. Niet langer gericht op problematiseren wat past binnen een existentieel kader i.c.m. gericht zijn op het verlichten wat (subjectief) als lijden wordt ervaren. Landen in gedeelde menselijkheid. Wat zal dit een winst zijn voor de westerse gez.heidszorg – op alle nivo’ s en voor zowel professional als ”client”.